Historia

W październiku 1937 r. w sądzie okręgowym w Warszawie trwał proces niejakiego Mordechaja Pinkierta, który był zatrudniony na stanowisku kierowniczym w towarzystwie filantropijnym Ostatnia Posługa. Pana Pinkierta, oskarżono o szereg defraudacji i nadużyć, jak również działanie ponad prawem.

15 sierpnia w Józefowie-Wawrze odbyły się uroczystości upamiętniające 80. rocznicę katastrofy alianckiego samolotu B-24 „Liberator”. Pod Pomnikiem Lotników zgromadzili się przedstawiciele Wojska Polskiego, harcerze, rekonstruktorzy oraz znamienici goście, aby oddać hołd bohaterskim lotnikom. Wydarzenie, wzbogacone wartą honorową, przemówieniami i złożeniem wieńców, było wyjątkową okazją do refleksji nad historią i solidarnością międzynarodową.

W nocy z 14 na 15 sierpnia 1944 roku niosący pomoc powstańcom warszawskim samolot Sił Powietrznych Południowej Afryki „Liberator” rozbił się na zboczu piaszczystej wydmy na pograniczu Józefowa i Wawra. W katastrofie zginęło trzech lotników, których bohaterski czyn upamiętnia pomnik wzniesiony u stóp wzgórza. W tym roku obchodzimy 80. rocznicę tego tragicznego wydarzenia.

Moje doświadczania z ostatnich lat uświadomiły mi, że miał rację Ibn Ezra, poeta i filozof żyjący w wieku XII dzieląc uczonych na trzy kategorie.

Podróż w czasie do sanatorium w Rudce tramwajem konnym. O czym pisała ciotka Mirka w odkrydce, czyli rzecz o tęsknocie. Rozrywki sanatoryjne w miejscu, gdzie leczono choroby piersiowe.

Otwock to miasto ciekawe dla historyka, analiza każdej kamienicy, zespołu parkowego, ulicy przynosi ogrom wiedzy potrzebnej do opowieści o tym mieście.

W upalny powszedni dzień w towarzystwie dwóch koleżanek wybrałam się w podróż do Otwocka. Przeprawiłyśmy się przez Wisłę i bez przeszkód po kilku minutach GPS oświadczył nam, że jesteśmy u celu podróży, czyli przy posesji na ul. Warszawskiej 5 w Otwocku.

Opowiadała mi moja znajoma, że w latach 60. znalazła się w Izraelu i często z Tel Awiwu jeździła do Jerozolimy, aby tam pochodzić do arabskich sklepów i kupić przyprawy ziołowe do gotowanych przez siebie potraw. Urocze arabskie sklepiki oferowały wspaniałe przyprawy i odpoczynek przy herbacie lub kawie gratis i miłą pogawędkę ze sprzedawcą.

Pożary wybuchały przed wojną w milionach miast polskich i rozprzestrzeniały się błyskawicznie. Paliły się głównie domy drewniane, stodoły pełne zbiorów. A w Otwocku płonęły świdermajery, których piękno znikało w językach ognia błyskawicznie.

Ciekawi architektury otwockiej najczęściej przyjeżdżają tu, aby podziwiać drewniane domy na-zwane potocznie świdermajerami, które wprawiają zwiedzających w zachwyt.

Szpitale i sanatoria dla psychicznie i nerwowo chorych zawsze budziły zainteresowanie, ale też niepokój kogoś, kto obserwował te miejsca tylko zza murów i nigdy nie przekroczył progów tego tajemniczego świata.

Był 2 sierpnia 1906 roku. Od stacji w Otwocku wyruszyła bryczka z pasażerami. Kilkuletni chłopiec siedział na koźle bryczki obok woźnicy, czasami generał Markgrafski dumny z syna na to mu pozwalał.

Latem 1906 roku codziennie po godzinie 16.00 przy stacji kolejowej w Otwocku stawał powóz zaprzężony w dwa białe konie. Siedziała w nim kobieta i dwoje dzieci,7- letni chłopiec i 3- letnia dziewczynka. Czekali na pociąg z Warszawy, którym przyjeżdżał ich mąż i ojciec generał Andrej Nikolajevič Markgrafski współpracownik generał-gubernatora warszawskiego w zarządzie policyjnym.

Gdyby ktoś mnie zapytał który z ilustratorów  XIX wiecznej literatury polskiej jest dla mnie najbardziej rozpoznawalny, bez wahania odpowiedziałabym, że jest to zdecydowanie Michał Andriolli.

Krótka historia o dworze, który odegrał niemałą rolę podczas powstania warszawskiego.